Ik ken een vrouw die veel tijd steekt in praatgroepen voor kankerpatiëntenlotgenotencontacten (-genoten is hier niet verleden tijd van genieten…).
Ik vroeg haar waarom ze die tijd niet investeerde in het helpen (zelf)genezen van al die mensen.
Haar antwoord was dat ze wist dat kanker niet was te genezen; dat hadden ‘de dokters’ verteld.
Het gevolg was dat, door haar, al die kankerpatiënten, via haar, alweer het verkeerde verhaal hoorden.
Lotgenotencontacten zijn altijd goed; het is goed om (met anderen) het onvermijdelijke te accepteren.
We gaan allemaal dood; dat is – zegt men – een gegeven van leven: “alle mensen gaan dood”.
Maar het is wat anders om daarmee te doen alsof je aan kanker zou moeten overlijden; dat is niet nodig.
Wat wel nodig is, is dat je mensen (ook dokters) die zeggen dat dit zo is … ‘als de dood’ moet vermijden.
Praatgroepen zijn altijd goed, wanneer je met elkaar kan overleggen om zo met/van elkaar te leren.
Praatgroepen zijn zinloos als je daarmee niet ECHT wordt geholpen; en NIET samen het probleem oplost.
Het is één ding om samen lijdzaam te commisereren – mede-lijden te hebben met elkaar en jezelf.
Het is wat anders om samen alle verstand te bundelen en beschikbare/nieuwe oplossingen te vinden.
Ik wil het verder niet hebben over praatgenoten als ‘lotgenotencontacten’; die ‘de dood’ accepteren.
Wat ik wel interessant vindt zijn discussiegroepen die beschikbare oplossingen samenbrengen.
Deze webzaait is mede bedoeld voor al die onderzoekende/ondernemende mensen.
Om samen uit te vinden en aan te tonen dat kanker inderdaad, zoals zo velen zeggen/tonen, is te genezen.