“Tut-tut” zeggen de artsen dan, in de opleiding.
Smalend besmuikt lachend, ietwat belerend.
“Tja, de Grieken geloofden in de 4 Humeuren“.
Alsof ze over debiele onnozalaars spreken.
Echter, helaas, de Grieken hadden het uitstekend begrepen.
Christan Barnard sprak over het “Milieu Interne”.
Met, in feite, de bijbehorende Vier Seizoenen.
Warm en Koud, Nat en Droog.
Ook de genezers in het (Verre) Oosten hebben dat begrepen.
Ook die spreken van Nat en Droog, Warm en Koud.
Wij spreken nu van snelle/trage deling/groei.
Net zoals we dat zien bij de seizoensveranderingen in de natuur.
De Systeemtheorie geeft een manier om dat beter te begrijpen.
Daar gaat het verhaal dan over meer/minder Amplitude/Frequentie.
Maar systeemtheorie laat ook zien dat we kennis van een discipline in een andere kunnen gebruiken.
Waarmee inderdaad de 4 Humeuren der Grieken in detail zijn te begrijpen.
De pijnappelklier reageert op een lichtveld: net als de zon effect heeft op de Aarde.
De Hypofyse reageert daarop via elektrische signalen, net als de ionosfeer om de Aarde.
De orgaanklieren regaeren darop door chemische verandering; net als in de voedselkringloop.
Het gevolg is een klimaatverandering voor de cellen van het lichaam; net als voor leven op Aarde.
De (neuro/adeno)hypofyse reageert elektrisch; de orgaanklieren, en de organen, reageren chemisch.
Het gaat om een verandering van Vrije Elektronen; vergelijkbaar met de warmte op Aarde.
Die Vrije Elektronenverandering zijn dus meer dan een chemische zuur-/base-verandering.
Het is een verandering in de omgeving die de groei van de lichaamscellen bepaalt.
De 4 humeuren der Grieken zijn inderdaad de factor die de celgroei bepaalt.
Goeien de cellen langzamer/snelen, of meer/minder?
Dan komt dat doordat het nterne klimaat (en de balans ervan veranderde).
Artsen doen er goed aan om dat te begrijpen; want … lichaamscellen LEVEN.