Persoonlijke Nood/Noot

Hieronder komen 4 onderwerpen aan bod:

  1. de dood van mijn vader, direct veroorzaakt door een geriater
  2. de doodsoorzaak: onwetendheid (van die geriater) van de endogene hormoonaanmaak
  3. Een korte uitleg van de 4 hormoonveranderingsfactoren
  4. De noodzaak om de interne hormoonaanmaak GOED te begrijpen.

Mijn vader ging dood, doordat die geriater dit niet begreep…
Het volgende is niet geschreven, en niet bedoeld, als wetenschappelijk tractaat.
Het is een belevingsverhaal, het gaat over gevoel, dus (zeg maar) ‘emotioneel’.
Het gaat daarnaast specifiek over de relatie tussen gevoel en gezondheid (leven en dood)

1) Iatrogene Dood

Mijn vader ging dood aan de behandeling van een geriater.
Binnen een dag na opname … voor fysiotherapie-long-revalidatie.

De huisarts had eerder een longontsteking miskend, en te laat behandeld.
Mijn vader was daardoor bijna overleden (aan foute doktersbehandeling).
Na maanden thuiszorg, was hij voldoende hersteld om longtraining te krijgen.
Tot dat doel was er een plaats gezocht, en gevonden, in een nabij zorgtehuis.

Zodra er bericht was dat er plaats voor hem was ging hij daar heen.
Een dag later was hij (net hersteld) dood; doodsoorzaak: de dokter

Sanmenvatting:

Hieronder beschrijf ik in meer detail wat er zoal gebeurde,
Waar het om gaat is dat de geriater de ENDOGENE aanmaak ontkende.
Hij schreef hormoonbehandeling voor, zonder de eigen hormoonaanmaak in de dosering te betrekken.
Gevolg: de bedoelde werking van de  ‘medicatie’ werd door de bijwerking vervangen.

– – –

Corticosteroid: exogeen versus endogeen

In dit geval ging het over een toediening van corticosteroiden.
De exogene (externe) toediening stapelde bovenop de endogene (lichaamseigen) aanmaak.
Corticoisteroid is een “stresshormoon”, aangemaakt in het lichaam bij stress en lichaamsherstel, en in de dagelijkse cyclus.

Onjuiste diagnose

De geriater in het verzoringshiuis was de directe doodsoorzaak.
Hij schreef medicatie voor (op basis van een onjuiste diagnose).
Hij legde daarin overigens de eerdere patientgegevens terzijde…
Hij schreef corticosteroiden voor; leidend tot acuut hartfalen.

2) Onwetende artsen

Zoals zo vaak, meende de betreffende arts dat hij goed werk deed.
In gesprek achteraf meende hij (ten onrechte) ook dat hij ‘gelijk’ had.
Het probleem is dat hij inderdaad deed wat hij als arts geleerd had.
Maar daardoor miskende hij ook de rol van endogene hormoonproductie, omdat hij daarover niet (genoeg) geleerd had; en was daardoor de directe veroorzaker van de dood van mijn vader.

Onzinnige Eigenzinnigheid

Het probleem ontstond doordat hij de al gestelde diagnose ontkende.
In plaats daarvan stelde hij zelf een andere (en onjuiste) diagnose.
Op basis van die (onjuiste) diagnose besloot hij tot medicatie.
In dit geval, door het toedienen van (synthetische) corticosteroiden.

Bijwerking als de werking

Lees de bijsluiter voor corticosteroiden-medicatie.
Dat waren de exacte symptomen van de dood van mijn vader.

3) Hormoonproductie

Wat de arts miskend had, was dat hij niet de enige was die corticosteroiden ‘toediende’.
Corticosteroid wordt geproduceerd:

  1. vanuit de dagelijkse cyclus
  2. vanuit emotionele gesteldheid
  3. vanuit lichaamsaanpassingen
  4. synthetisch; en toegediend als ‘medicatie’

1) Circadiane Corticosteroidproductie

Er is een natuurlijke hormoonproductiecyclus; de circadiane cyclus.
Artsen kennen die niet omdat ze daar niet(s) over leren.
IOn de traditionele Chinese geneeskunde is het een bekend gegeven.
Het staat daar bekend als “De Chinese Orgaanklok”, van orgaanregulatie.

2) Psychogene Corticosteroidproductie

We passen ons steeds aan in/aan onze omgeving.
Emotionele (betrokkenheid) verschuivingenen ‘activeren’ hormonen.
Bekend is het blozen/bleek worden, door bloedvat verwijding/vernauwing door hormonen.
Hormoonverandering weerspiegelt zo onze omgevingsaanpassing/belevingsstress.

3) Pathogene Corticosteroidproductie

Hormonen zijn onderdeel van het regulatieproces van ons lichaam.
Hans Selye heeft zijn onderzoek daarover prachtig beschreven.
Echter, artsen leren hierover weinig in hun opleiding.
Daardoor zien ze niet in dat hormonenproductie varieert tijdend lichaamsherstel; dus tijdens ziekte(herstel)processen.

4) Iatrogene Corticosteroidproductie

Iatrogene toediening is het gebruik van hormoon als medicatie.
Dokters leren wat over de moleculen, en hun uitwerking op cellen.
Dikters leren iets over de doorwerking op organen en ons lichaam.
En dokters lezen, en zien, de bijwerkingen, die de bijsluiter beschrijft.

De dokter als buitenstaander

Maar de dokter blijft altijd de buitenstaander.
De dokter heeft geen probleem; de dokter is niet ziek.
Het is de patient die ziek is, en een probleem heeft.
Maar de patient kan daar niets aan doen; de dokter mag dat wel.

De dokter als schrijftgeleerde

Het gevolg is dat een dokter patienten behandeld ZONDER eigen beleving.
Voor een groot deel is doktersbehandeling gebaseerd op ‘boekenwijsheid’.
Sterker nog, als de dokter conform voorschrift handelt, ‘doet die het goed’.
Ook al gaat de patient daardoor dood; doordat dat wat te boek staat tekort schiet.

Genezen van de Geneeskunst

Het overlijden van mijn vader is een voorbeeld van tekortkomen van de geneeskunde.
De geriater handelde conform wat hij geleerd had.
Maar dat wat hij geleerd had schoot tekort.
Hij kende de endogene orgaanregulatie onvoldoende, ontkende die, ontregelde die, en doodde zo een man die net herstellend was na bijna dodelijke ziekte (gevolg van nalatigheid van de behandelende huisarts)…

Vandaar dat hier – via deze webzaait – wordt voorgelegd en uitgelegd (en toegelicht) waarin het begrip van de geriater tekortschoot: begrip voor de endogene hormoonaanmaak, en hoe die met psychogene factoren te maken heeft.

  1. Mijn vader was herstellende van een ziekte, dus verzwakt.
  2. Mijn vader was gestressd, door een onbekende omgeving.
  3. De arts schteeft (ten onrechte) een ‘stresshormoon’ voor.
  4. De dood zette in op het moment van de dagelijkse ‘piek’.

De patientcasus

Het overlijden van mijn vader was veroorzaakt door de geriater.
Hij stelde de verkeerde diagnose, en gaf daardoor onjuiste medicatie.
Maar daardoor was dat juist ‘de druppel die de emmer deed overlopen’.
De exogene toediening, ontregelde, escaleerde de endogene balans.

De balans(ontregeling) heeft (in de geneeskunde) vier fasen.
Ze staan bekend als 1) gezond, 2) onwel, 3) ziek, 4) dood.
In feite gaat het over de balansverlegging in/van de systeemgrens.
(De basisprincipes staan beschreven in www.scienceoflife.nl.)

  1. balans
  2. adaptatie
  3. compensatie
  4. decompensatie

De structuurveranderingen zijn altijd het gevolg van processen.
Processen spelen zich altijd af in relatie tot hun omgeving.
Die relatieprocessen zijn daardoor steeds, altijd, in transformatie.
De integriteit daarvan wordt bepaald door de systeem-integratie.

De anatomie van het lichaam wordt op die manier bepaald door de fysiologie.
De fysiologie van het lichaam wordt bepaald door de systeemregulatie.
De systeemregulatie van het lichaam is gebaseerd op de integriteit van de integratie in de omgeving.

Dood, is de disintegratie in de omgeving.
Dat is gevolg van ontregeling van de regulatie.
Waardoor de processen hun samenhang-balans kwijtraken.
En de stabiele samenhang van de lichaamscellen teloorgaat,

Het overlijden van mijn vader begon in de periode van endogene circadiane corticosteroidproductie.
Die extra aanmaak stapelde op de stress-hormoon aanmaak, doordat mijn vader net in een nieuwe onbekende omgeving was.
Die extra aanmaak stapelde zich op de chronische hormoonverschuiving doordat mijn vader net een ernstig langdurig herstelproces doorliep.
Daarop stapelde de geriater en extra dosis: met als gevolg dat de bijwerkingen van die medicatie de werkingen werden.

De bijwerkingen treden op bij overdosering.
1) doordat de geriater de verkeerde medicatie gaf (op basis van de verkeerde diagnose).
2) doordat, door stress, de endogene aanmaak was opgevoerd (stress door omgevingsverandering)
3) doordat door chronische stress, door ziekte(herstel) de ormoonbalans was verschoven, en nog niet hersteld (stress door ziekte)
4) waardoor op het moment van verhoging van endogene aanmaak in de natuurlijke dagritmen, de dood-door-bijwerkingen werd veroorzaakt.

Dat heet iatrogene doodsoorzaak.
Het komt enorm veel voor.
Schattingen zijn dat 40+ van overlijden ontstaat door medicatie voorgeschreven door artsen.
Het gaat daarbij alleen om “juiste receptuur; dus juiste medicatie voor de juist gestelde diagose”.
Het gaat NIET over onjuiste diagnose, en onjuiste medicijnkeuze.

Dat betekent dat het percentage iatrogene doden veel hoger is.
Het is niet verrassend dat daarover weinig publicaties zijn te vinden.
Net zoals het niet verrast dat auteurs die dit beschrijven verguist worden.
Tenslotte: geneeskunde is een beroep waar aan ziekte verdient wordt…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


8 − = vijf