In Deel 1 kwam al aan bod dat in celdeling de vaste vormen vervloeien, de processen vervagen, en de transformaties zich oplossen totdat de samenhang schijnbaar is verdwenen.
In Deel 1 werd ook al gesteld dat na die schijnbare totale oplossing van de fysieke samenhang het proces zich omkeert, alsof het wordt weerkaatst door een ‘onzichtbare spiegel’.
En dat, vanuit die omkering, een spiegelbeeld van die eerste cel gevormd wordt.
Maar dat vanuit de integrale samenhang van ons hele lichaam kan worden afgeleid dat al die celdelingen (spiegel momenten) in hun kern allemaal onderling zijn verbonden.

We kunnen nu ook meer expliciet stellen wat impliciet in Deel 1 al aan bod kwam.
We moeten het principe van materialisatie opvatten als een integraal, dynamisch proces.
Materie, moleculen en atomen zijn allemaal vormen van informatie in formatie.
We moeten de basis van onze beschrijving zoeken in de fase(hoek)veranderingen die daarbij spelen.

Ook kwam in Deel 1 al, impliciet, aan bod dat ons lichaam een integraal elektromagnetisch veld is.
Ook daar moeten we nu expliciet stellen dat we altijd te maken hebben met fase veranderingen in dat elektromagnetische veld.
Daarin kunnen we fotonensprongen, elektronensprongen, elektronenoscillaties en elektronbinding niet meer onderscheiden.
Sterker nog, we moeten zoeken naar een principe waarin dit allemaal aspecten zijn van één en hetzelfde gegeven.

Deze integrerende factor kunnen we vinden in de kwintessens van de alchemisten, oftewel het element van vrije keuze, oftewel het principe van fase verandering in dat elektromagnetische veld (‘materie’), in feite: de golfknoop in de soliton, die in Deel 1 werd beschreven.
Deze visie van de Golfknoop in een soliton vereenzelvigen we met het proces van celdeling van een cel.
Het principe van het verlengen van de golflengte, in Deel 1, kunnen wij dan doortrekken naar het principe van vermenigvuldiging van cellen door celdeling.

Van belang is dat we dit niet kunnen bekijken op het niveau waarop dit in de wetenschap wordt beschreven; integendeel, we moeten het beschrijven op het subatomair niveau van verandering van fase((hoek)relatie).

In Deel 1 kwam al een bod dat we de plaats van vrije keuze heel nauwkeurig kunnen bepalen.
Het speelt zich af in de celdeling van elke levende cel; in het omkeringsmoment in de celdeling zelf.
In feite gebeurde dan buiten de ruimte en buiten de tijd zoals die in de cel gedefinieerd is.
Maar het speelt zich ook af in de omkering van het energetische proces wat die definitie bepaalt.

Met andere woorden: vrije keuze speelt zich af in de singulariteit in het moment van celdeling.
Maar tegelijkertijd gebeurt dit buiten de fysieke dimensies van ruimte, tijd en energie.
Het proces speelt zich af in de subatomaire ruimte, van fase-samenhang verandering: bewustzijn.
Dat zijn de vier dimensies waarin het proces van leven zich afspeelt: ruimte, tijd, energie, bewustzijn.

Analoog aan wat in Deel 1 al werd beschreven, zien we samenhang tussen die vier dimensies.
Ruimte is te definiëren als een staande golf [3D]; tijd is te definiëren als een lopende golf [2D].
Energie is te definiëren als een schokgolf [1D], en bewustzijn als een fase golf (rotatie in [0D]).
Let wel: de standaard wetenschappelijke beschrijving IN dimensies wordt hiermee vervangen door een logische beschrijving VAN dimensies.

In ons leven kunnen we de klassieke beschrijvingen van de wetenschap niét gebruiken.
IN het nulpunt hebben we te maken met een veelvoudigheid van dimensies.
Dat houdt in dat we te maken hebben met een samenspel van kwantiteiten.
Waar in een dimensie het volstaat om te werken met kwantiteiten, is een de situatie van dimensieloosheid de kwaliteit altijd bepalend.