07) Vrije Keuze Localisatie

Slide 7

Vrije Keuze Beleving 007

In ‘het vorige’ we hebben we gezien dat ons universum één integraal elektromagnetisch veld is.
De veranderingen van dat integrale veld kunnen we beschrijven in termen van fotonensprongen.
Op basis van die fotonensprongen verandert de materialisatie van dat elektromagnetische veld.
Maar wat we in die beschrijving niét zien is hoe alle fotonensprongen onderling zijn verbonden.

Voor het vervolg van het verhaal is het belangrijk om te begrijpen dat het gaat om samenhang.
Dit soort samenhangen, op dit niveau, is begrijpbaar in termen van “verweven hologrammen”.
De taalformulering hiervoor wordt echter op dit moment in de wiskunde nog ontwikkeld.
Het gevolg is dat we het principe wat hier speelt alleen maar incompleet kunnen formuleren.

Houdt dit in gedachten, bij het lezen van de ideeën die in deze presentatie worden voorgelegd.
Waar we het hebben over vrije keuze, heeft dat altijd te maken met het hele universum.
Maar in het beschrijven van vrije keuze kunnen we dat alleen maar lokaal beschrijven.
Vandaar dat we in onze beschrijving de systeemgrens per definitie centraal moeten stellen.

De systeemgrens is per definitie een singulariteit voor het integrale systeem.
Een singulariteit is een keerpunt, in de systeemgrens, waarin het systeem zich omkeert.
In de singulariteit transformeert het deel in het geheel; en omgekeerd.
Wat in de singulariteit gebeurt is tegelijkertijd lokaal, EN integraal.

Voor de exacte lokalisatie van vrije keuze in ons lichaam moeten we kijken naar de lichaams-opbouw.
We zien dat onze lichaamsbeweging ontstaat vanuit de dynamiek van de levende cellen.
We zien dat de lichaamsopbouw ontstaat vanuit de dynamiek van celdeling.
Dat betekent dat de basis van lichaamsverandering ligt in de dynamiek van celdeling.

Op het internet kan je video’s vinden van de celdeling van levende cellen.
Daarin zie je dat de materie van de cellen schijnbaar oplost, en de moleculen schijnbaar vervloeien.
Dat houdt in dat de atomen, die de moleculen samenbinden, als het ware verdampen.
Met andere woorden: in het proces van celdeling lost de materie zich op tot ‘niets’.

We hebben hiermee te maken met een fundamenteel universeel principe.
Juist daar waar de cel zich als het ware compleet oplost fungeert het universum als ‘spiegel’.
Daar, waar een cel zich als het ware oplost in ‘niets’, ontstaat een reflectie, en twee cellen.
Met daarin, volgens de beschrijvingen, iets wat we het beste als atoomkracht kunnen beschrijven; dat wordt in deel 2 van deze presentatie in meer detail uitgelegd.

Waar we nu mee te maken hebben is dat we de locatie van vrije keuze exact kunnen bepalen.
Het speelt zich af in het moment van celdeling; daar waar de materie zich heeft opgelost.
Op dat moment ’botst’ de cel als het ware tegen een onzichtbare spiegel: de systeemgrens.
Met daarmee dus de exacte lokalisatie van onze vrije keuze: in de systeemgrens singulariteit.

In deel 3 zien we dat de systeemgrens in feite de vorm heeft van een tijd-fractal.
We hebben niet alleen te maken met vrije keuze in de systeemgrens in celdeling in een cel.
We hebben te maken met de samenhang van vrije keuze in de celdelingen van alle cellen.
We hebben daarmee te maken met de samenhang van een complex van singulariteiten.

Singulariteiten zijn de omkeerpunten van een systeem in het universum, in de systeemgrens.
In ons lichaam is te zien dat alle celdelingen in een systeem onderling zijn verbonden.
Vandaar dat we moeten denken aan de samenhang van alle celdelingen; en vrije keuze.
Dat speelt zich niet alleen af tussen de cellen in ons leven lichaam; maar ook tussen de mensen in de mensheid (zie Deel 4).

Voor de beschrijving van de lokalisatie van vrije keuze moeten we denken in termen van hologrammen.
Ook al kunnen we de celdeling beschrijven als een tijdsmoment op een locatie; we moeten het altijd opvatten als deel van een totaal systeem waarin alle celdelingen onderling zijn verbonden.
We hebben daarmee dus niet alleen te maken met de celdelingen en het vormen van cellen, maar ook met het vormen van organen, het vormen van ons lichaam en het vormen van de mensheid.
Meer specifiek: het gaat erom niet langer te denken in termen van de vormen, maar in termen van het vormen (vervang het denken in termen van objecten door het denken in termen van processen; zoek achter elk zelfstandig naamwoord … het werkwoord).

Voor de praktijk is dit een heel belangrijke overweging.
Het houdt in dat we
niet kunnen denken in termen van ‘apparaten’: machines.
In plaats daarvan moeten we elk instrument opvatten als een
transformator; in een context.
We hebben dus
nooit te maken met de machine, maar met een effect in een omgeving.
Het gaat er altijd om om te begrijpen hoe de integrale omgeving door het effect van het apparaat wordt veranderd
.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


vier × 6 =